Dag 1
Met ons hoofd nog helemaal bij ons net gekochte huis, was het ‘s ochtends wel even schakelen naar onze Marokko-reis. Maar het was nu toch echt zo ver! Met een knoop van spanning in de buiken vertrokken we richting de luchthaven Weeze.
De kinderen gingen voor het eerst in hun leven vliegen en nieuwsgierigheid wisselde af met lichte angst. Zoals gebruikelijk werd ik er bij de douane weer uitgepikt. Ik vlieg zelden, maar de keren dát ik vlieg word ik standaard van top tot teen gefouilleerd. Nu dus ook.
Tieme vond het allemaal erg spannend, maar toen het vliegtuig eenmaal op hoogte was, kwam ook bij hem berusting en was het vooral wachten en de tijd uitzitten. Net geen 4 uur later landden we in Marrakech, een totaal andere wereld en vooral ook een totaal andere temperatuur!
De douane in Marokko was streng. We werden opgesplitst en moesten vragen beantwoorden: wat is je beroep, waar verblijf je et cetera. Toen we de luchthaven bijna uit liepen werden we er met onze, wat opvallende, Transalp- en wieltassen nog eens uitgepikt: “Wat zit er in de tassen?” “En is dat nieuwe kleding?” Eh nee, natuurlijk niet!
We vielen nogal op als witte Nederlanders, zowel in het vliegtuig als op de luchthaven, want wie gaat er nou hartje zomer naar Marokko!?!?
Tevergeefs gingen we buiten de luchthaven op zoek naar een chauffeur met een bordje van Maroctravel. Na een telefoontje en even wachten werden we opgehaald door een vrolijke jongen die ons richting de medina van Marrakech reed en onderweg van alles vertelde. Eenmaal bij de oude stad aangekomen werden onze spullen, inclusief Daantje, overgeladen in een handkar. Het laatste stukje kruisten we door smalle steegjes achter de handkarman aan, links rechts links rechts en het duizelde al. Wat een doolhof! Maar wat ontzettend mooi en veelbelovend!
Ons verblijf, een oude riad in de medina, was ook prachtig: een verrassende, koele oase van rust in die hete, chaotische stad. Op het dakterras dronken we ons eerste kopje muntthee. Er zouden er nog vele volgen.
We sloten de dag af met een streetfoodtour met gids Tarik. Dit hadden we vooraf al geregeld met Maroctravel. Omdat we door de vlucht de lunch hadden overgeslagen, hadden we inmiddels stevige trek en dus zaten we stipt 19 uur klaar (Nederlandse tijd 20 uur). Een half uurtje later dan afgesproken kwam Tarik ons ophalen. Tot groot plezier van de kinderen bleek hij een Vlaamssprekende Marokkaan en dus babbelde Daantje honderduit tegen hem. Hij leidde ons door de smalle straatjes van Marrakech en liet ons van alles proeven. Van rietsuikerlimoengembersap, tot pannenkoeken, van gekruide kipstukjes van de bbq tot amandelkoekjes, noga en olijven, maar ook de slakken ontbraken niet! Er glibberden afgelopen voorjaar honderden slakken door onze tuin, maar ik geloof niet dat het water me voortaan in de mond loopt….
‘s Avonds, wanneer het koeler werd, kwam het leven in Marrakech pas echt volop op gang. In de straatjes en op het grote plein krioelde het van de mensen, met daartussen door de waaghalzen op brommertjes en fietsen, al dan niet voorzien van bellen, toeters en remmen. Maar qua drukte verder nog steeds onvergelijkbaar met Kathmandu vond ik, dus het was vermakelijk. We waren zo’n beetje de enige toeristen, maar dat was eigenlijk juist wel fijn. De sfeer was relaxed en leek in niks op waarvoor we gewaarschuwd waren (druk en opdringerige agressieve verkopers). De streetfoodtour met deze leuke gids was een fantastische manier om kennis te maken met Marrakech. Het was een dag vol prikkels en nieuwe ervaringen en vooral Tieme moest daar even aan wennen. Maar wauw, wat was die eerste dag gaaf!
Dag 2
Om 4.30 uur werden we gewekt door de oproep tot het gebed en om 8 uur zaten we aan het ontbijt op het dakterras. De temperatuur was heerlijk. Net als het ontbijt: brood, pannenkoekjes, een gekookt ei, de lekkerste yoghurt ooit, sinaasappelsap, koffie en…. Muntthee.
We hadden geen vast programma op deze eerste dag, behalve geld wisselen en een simkaart regelen. We dwaalden heerlijk door de stad, met toch een soort van doel, maar ook volop ruimte om ergens in de schaduw neer te strijken. Iedereen keek z’n ogen uit: het chaotische verkeer, de kleurrijke mensen, de stalletjes met uiteenlopende koopwaar, de drukte en de activiteiten, de vele geuren en geluiden.
Toen we op een bankje in de schaduw zaten naast een soort brommerbusje, zagen we een poesje onder de bus vandaan de struiken in schieten. Een meneer ging er achteraan en gebaarde naar me dat ik het poesje, dat een deel van z’n voorpootje miste, terug zijn kant op moest jagen. We raakten met hem aan de praat in het Frans, gebroken Engels en gebarentaal. Hij vertelde dat hij voor zwerfkatten zorgde en daarvoor medicijnen en spullen kreeg van een Nederlandse dame. We waren onder de indruk van z’n verhaal en z’n belangeloze inzet voor dieren. De kinderen raakten niet uitgepraat over deze man. Hier kon geen toeristische attractie tegenop.
We struinden verder door de stad en na geld te hebben gewisseld en een simkaart te hebben geregeld zochten we een terras op voor koffie. Er was veel te zien en dus zaten we er een hele tijd. Maar we moesten allemaal wat wennen aan deze, vanwege de hitte, rustige manier van vakantie vieren; iedereen bleef een soort onrust houden: ‘we moeten weer wat doen!’. We verheugden ons op de bergen, waar het hopelijk ietsje minder warm was (in de schaduw was het in de stad 41 graden!).
Na een lange siësta en afkoelen in de hottub (of beter: coldtub) gingen we de stad weer in om een hapje te eten bij een eenvoudig tentje waar ook de locals graag kwamen. We bestelden van alles wat: tajine met kip en groenten, frietjes, Marokkaanse salade en kipspiesjes. Na het eten liepen we nog wat door de souk en over het plein tot we langs een koffie-theebarretje kwamen waar stoelen in rijen naar de ingang opgesteld stonden. Iedereen keek naar een plek boven de deur waar een scherm hing, waarop de EK-halve finale Nederland-Engeland werd uitgezonden. Binnen vonden we nog 4 lege stoelen. Het was er stikheet en we zaten hutjemutje op elkaar. Daar zaten we dan als enige toeristen tussen de Marokkanen. Die vooral pro-Engeland bleken te zijn, ontdekten we toen Nederland in de laatste minuut met 2-1 verloor…. Maar het was leuk om zo naar de voetbal te kunnen kijken!
Dag 3
Ondanks dat we nog redelijk op tijd in bed lagen na de voetbalwedstrijd (ook dankzij het tijdsverschil tussen Marokko en Nederland), verliep de nacht onrustig. Daantje klaagde over buikpijn en hoofdpijn en kroop uiteindelijk bij mij in bed, terwijl Jasper in haar bed dook bij Tieme en Renske op de kamer. Gelukkig stond ze monter op en het ontbijt op het dakterras ging er goed in. Jasper voelde zich niet optimaal en ook ik had een wat weeïg gevoel in m’n lijf. Ik weet dat vooral aan de hitte, maar werd er toch wat nerveus van na de ervaring in Nepal vorig jaar.
Van Maroctravel hadden we een digitale speurtocht aangeboden gekregen om te testen. Vol enthousiasme startten we deze secret trail door de stad. Het was een leuke manier om de stad te verkennen, maar de hitte gooide roet in het eten. Al snel was het veel te warm om iets te willen zoeken of ergens stil te staan. Het was wel leuk dat we op plekjes kwamen waar we met doelloos ronddwalen denk ik niet zo 1-2-3 geraakt waren. Vooral de dagelijkse markt was erg leuk!
Minder leuk was dat Jasper zich steeds belabberder ging voelen en bij een van de stadspoorten viel hij bijna flauw. Ik zette de kinderen in de schaduw onder een boom aan de ene kant van de poort en begeleidde Jasper naar de andere kant van de poort, waar hij z’n maag leeg gooide. Een militair had zich ondertussen over de kinderen ontfermd en ze op de rand van z’n wachthuisje in de schaduw neergezet. Hij wilde al bijna een ambulance bellen!
Nadat jasper zich een heel klein beetje beter voelde, liepen we, zo goed en kwaad als het ging, zo vlot mogelijk door de smalle, drukke en hete straatjes in een klein half uurtje terug naar onze riad. De rest van de middag deden we rustig aan: Jasper sliep en ik pakte de spullen in voor de aanstaande trektocht.
‘s Avonds ging ik alleen met de kinderen de stad in om ergens te eten. We bestelden van alles was en hielden een shared-diner: salade, kippastille, couscous en frietjes. De ober snapte er weinig van en zette lukraak een bord voor iemands neus. Vervolgens zat de een met een complete schaal couscous en de ander met een klein schoteltje tomaat voor zich. En net als de avond ervoor kregen we geen aparte borden. Het mocht de pret niet drukken en eten smaakte er niet minder lekker om. We dompelden ons nog een keer onder in de hectiek van het plein en de souk en keken stiekem ook wel een beetje uit naar de bergen, met meer rust en hopelijk iets aangenamere temperaturen.
